саңғал

сын. жерг. Салаланған, биік, заңғар (тау). Көкжиекке дейін күдері жон, қоңыр құйқалы шиыр, іркес-тіркес сілемденген с а ң ғ а л таулар (Ә.Асқаров, Таңд., 297). Осы сәтте иттер ұласа үріп, бірін-бірі желіктіре шулап, ауылдың шығыс жағындағы жартасты с а ң ғ а л тауға қарай тартты (Қаз. әдеб., 06. 07. 1973, 4).